DENDE RAZO ATA BALDAIO, VOU E VEÑO, VEÑO E VOU

POEMA E FOTOGRAFÍA PUBLICADOS NA REVISTA DAS FESTAS DE SAN XOÁN

CARBALLO 2016

DENDE RAZO ATA BALDAIO, VOU E VEÑO, VEÑO E VOU

Vou e veño,

veño e vou,

dende a Cabreira de Razo

ata a lagoa de Baldaio,

cantaba un arao común

navegando no crecho dunha onda.

Vou e veño,

veño e vou,

dende Malpica

ata Caión,

van cantando uns golfiños

xogando ás agochadas

ao redor das Illas Sisargas.

Cediño,

calquera mañá do estío

as gaivotas,

ollando expectantes cara o Monte Neme

coma unha masa inerte de corpos aparvados

que non van nin veñen,

invaden os areais de Razo.

E eu,

que quixen facer da miña vida unha obra de arte completa,

admirando a infinita paisaxe oceánica

sentado a carón da capela de Santa Irene,

doume conta de que os efectos corrosivos

que por mor do pasar do tempo

vanme enchendo corpo e alma de noxenta mediocridade

nunca poderán deixar mácula nesa fermosura inexpugnábel.

Así, deambulando pola natureza,

mentres vou e veño,

ou veño e vou,

sinto envexa por tanta grandeza

cando miro ao lonxe o inmenso Atlántico.

SANTIAGO PAZOS