miércoles, 24 de diciembre de 2014

FELIZ NAVIDAD Y FELIZ AÑO 2015


LAS NAVIDADES DEL GRUMETE

DESDE INTRUSOSENLARED OS DESEAMOS UNA MUY FELIZ NAVIDAD 
Y LO MEJOR PARA EL AÑO 2015 A TODOS











sábado, 6 de diciembre de 2014

CHICHARRÓN

CHICHARRÓN

  
Siempre digo que soy un romántico, trasnochado quizás, pero romántico al fin y al cabo. Y con eso quiero decir, ni más ni menos, sin cursilerías ni ñoñerías de ningún tipo, que algunas cosas que leo, que veo, o que escucho, crean dentro de mi pecho una especie de caverna de emociones tan profunda que no encuentro hilo suficiente para suturarla, ni palabras acertadas para definirla y llenarla.


Las letras y la cadencia rítmica de Chicharrón me transporta a ese mundo de sensaciones en las que el abismo es como una sombra que prolonga mi cuerpo sobre el paisaje desdibujado de un presente incierto, esquivo y lleno de equívocos enredos, pasos perdidos, amores rotos que me atan al fracaso y a la esperanza de que todo podría ser mejor, que todo puede volver a ser bello e inocente.


Los gocé en directo hace unas semanas en la Sala Dublín de Carballo, y ahora mismo, cuando los escucho entre las cuatro paredes de mi casa, dibujan caminos en los espacios vacíos  y cubren mi cabeza de palabras, sugerencias, y conceptos que dan cuerpo y realidad a muchas de las imágenes que me rondaban, y me rondan, en tantos momentos de abandono y de búsqueda.
Podéis escucharlos comprando su disco o en un enlace que tienen en su página de facebook. 
Salud y buen oído.

SANTIAGO PAZOS

lunes, 10 de noviembre de 2014

XIV CONCURSO ESCOLAR DE TEATRO LIDO "XOSÉ MANUEL EIRÍS"

FIOT 2014
XXIII FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

XIV CONCURSO ESCOLAR DE TEATRO LIDO  
"XOSÉ MANUEL EIRÍS"
 
PARTICIPANTES

LOS PRESENTADORES ISABEL RISCO Y FRAN REI

EL JURADO, ALBA BERMÚDEZ, BEATRIZ CORTIZAS, MARÍA ESMORÍS, 
MANUEL REY Y SANTIAGO PAZOS CON LA CONCEJALA DE CULTURA MAR EIRÍS



GRUPOS FINALISTAS

1ª CATEGORÍA
(NIÑOS DE HASTA 10 AÑOS)

ACCESIT: 
 “Gorrioncete, o paxariño que non quería aprender” 
Paxariños (Colexio Artai)

2º PREMIO:
 “A tía Lambida”
Os Lambidóns (CEIP Fogar)

1º PREMIO:
 “O gato lambón”
 Micifú (CEIP Fogar)



2ª CATEGORÍA

(NIÑOS A PARTIR DE 11 AÑOS)

ACCESIT:
 “Ramón e Xoana” 
Clásico 4 (IES Monte Neme)

2º PREMIO:
 “Té para dúas”
Vagalume (A.C. Coro Vagalume)

1º PREMIO:
 “A consulta do doutor”
Os Bergantiñáns (CEIP Bergantiños)


REPORTAJE FOTOGRÁFICO DE JAVIER FRAGA


MICIFÚ

VAGALUME

OS BERGANTIÑANS

OS PAXARIÑOS

CLÁSICO 4

OS LAMBIDÓNS

martes, 4 de noviembre de 2014

30/40, LIVINGSTONE

(FIOT 2014)
XXIII FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

BUSCANDO COHERENCIA
(A propósito de “30/40, Livingstone” de Setze Fetges Associats)

SANTIAGO PAZOS



Coherencia vital es lo que busca el protagonista de “30/40, Livingstone”, y coherencia dramática es lo que busca el espectador cuando acude al teatro. O en su defecto, un puñado de incoherencias razonablemente bien trabadas. Bueno, en realidad no sé porqué va la gente al teatro, lo importante es que va, y en ocasiones, como pasa en el fiot, en cantidad. Motivos mil tendrán. Yo, por mi parte, voy buscando ese espacio de libertad donde se reflexiona sobre la vida y se ofrecen variadas visiones del comportamiento humano, de sus sensaciones, de sus sentimientos, de sus vicios, de sus amores y de sus luchas, entre otras muchas historias. Y algo de eso hay en la obra que nos ocupa, ya sea de forma expresa o a través de metáforas bien dibujadas.

Pienso que “30/40, Livingstone” está concebida en tres actos, no delimitados con claridad, pero que podemos percibir por los cambios de iluminación y los espacios de referencia, casa paterna (huida), selva (viaje y búsqueda), cancha de tenis (regreso). Todo sin necesidad de perder esa coherencia dramática, de la que hablaba al principio, gracias a una lógica narrativa e interpretativa que, si bien decae un poco en la media hora central, mantiene el tono del discurso con un tratamiento muy inteligente. 

Sergi López, con una exuberancia expresiva muy colorista, casi barroco, nos retrata a un inconformista niño de papá que necesita escapar del nido familiar para poder encontrarse a sí mismo y emprende un viaje iniciático, algo confuso, que le conducirá a un final, que no es otro que el mismo punto de partida, tan verosímil como cuestionable.

La réplica se la dará Jorge Picó, la naturaleza, el hombre ciervo, con una gestualidad mímica muy contenida, esquemática, representando a ese mundo prístino que nada busca, que no quiere ser descubierto, inocente y ritual.

Dos modos de entender las relaciones humanas y el mundo que dirimen sus diferencias mediante un juego con las cartas marcadas. Un choque en el que el humor fino juega un papel fundamental en la tarea de enganchar al espectador desde el principio y no soltarle hasta el final. Con algunas referencias sarcásticas a la actualidad muy sutiles, y sin perder en ningún momento el hilo argumental, la esencia temática de ese proceso en el que el hombre debe aprender a conocerse y a convivir con lo que le rodea aunque, como en este caso, uno de ellos imponga las reglas.

Interesante trabajo en el que no se permiten concesiones para la galería y en el que “la estrella” sólo se reconoce por su esfuerzo.

Salud  

domingo, 2 de noviembre de 2014

EL BRUJO

(FIOT 2014)
XXIII FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

LICENCIAS DE LA PÚRPURA
(A propósito de “El asno de oro” de Rafael Álvarez “El brujo”)

SANTIAGO PAZOS


La primera vez que vi en directo a Rafael Álvarez “El brujo” fue en 1995, en Medina del Campo con “El Lazarillo de Tormes”, y me cautivó con aquella manera fresca y natural de expresarse. Actuaba como un pícaro que le hurtaba, sin aparente esfuerzo, la personalidad al original. Y volví a verle en el FIOT 2005, con “San Francisco juglar de Dios”, más maduro, elegante en sus movimientos, controlando y dominando la escena con registros muy variados. Me sorprendió sobre todo por la seguridad con la que se movía sobre el escenario como convencido de que el verdadero protagonista de la obra era él mismo. El actor utilizaba al personaje como una excusa para mostrar con todo su esplendor sus cualidades profesionales.

Esa suplantación de papeles se manifiesta con más evidencia si cabe en “El asno de oro” de Lucio Apuleyo. Aspecto que no supone ningún inconveniente si la comunión del público con su ídolo admirado es perfecta, pero cuando las ligaduras de ese matrimonio de conveniencia se van aflojando, los defectos y las carencias se hacen visibles y el malestar mutuo inunda la relación.

Y, aunque cuando esto pasa, buscar culpables se convierte en una tarea esquizofrénica, si lo situamos en el terreno de las responsabilidades, por mucha frialdad que mostrase el público de Carballo (que personalmente no me pareció tanta como para influir tan definitivamente en el espectáculo), parece evidente que el gran actor monologuista debiera tener recursos suficientes para cambiar el rumbo en ese divorcio inesperado.

Más bien parece que, a veces, la púrpura se arroga unas licencias que su peso, por muy grande que sea, no soporta. Y añadiremos otro inconveniente, cuando las expectativas del público son muy altas, justificadamente o no, la capacidad de decepcionarse crece exponencialmente.

Ayer tuvimos por momentos a un gran Brujo, y a otro mediocre que se colaba en la representación, de vez en vez, sin estar acreditado, de ahí que convenció y defraudó a partes iguales y puso de manifiesto algo que muchas veces olvidamos, en el teatro todo está por hacer y nada se tiene ganado hasta que la función acaba.  

Salud  

sábado, 1 de noviembre de 2014

EL VIAJEINMÓVIL

(FIOT 2014)
XXIII FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

ECOS RADIOFÓNICOS
(A propósito de “Otelo” de El viajeinmóvil)

SANTIAGO PAZOS

En el mundo de las artes, las escénicas incluidas, se van transmitiendo sensaciones que el consumidor canaliza bajo la influencia de una serie de variables personales, y también externas, que dan forma definitiva a la obra que se le muestra. El cuadro, la novela, el poema, o la sinfonía, mantendrán siempre los lenguajes propios de su autor, pero cada espectador impregnará esa obra de una visibilidad distinta y renovada.

La visión que El viajeinmóvil tienen del “Otelo” de Shakespeare es una síntesis muy focalizada en la instrumentalización, manipulación la llama el crítico Camilo Franco, de valores y sentimientos humanos, que conduce al protagonista a cometer un asesinato atroz. Una síntesis que recoge bien la esencia de la obra y cuya trama resumida, incluyendo los vacíos que, según ellos, el espectador llena con facilidad, está suficientemente explicitada. Ahora bien, intentar centrarlo, como supuestamente pretenden, en una cuestión de maltrato de género me parece de un reduccionismo exagerado por mucho que sea a través de una interpretación honesta.


Mas dejando cuestiones temáticas o filosóficas aparte, si nos centramos en los aspectos físicos, hay que señalar que hacen un trabajo de artesanía en la manipulación de marionetas bastante convincente, y verdaderamente complicado al compaginar el trabajo de actores de carne y hueso con la ventriloquía de los muñecos.

Y sin embargo, hay algo en su tono de voz, en la manera de decir, altisonante, enfático y grandilocuente que recuerda mucho a esos interminables seriales televisivos venezolanos, tan amados como denostados.


Gustaron al público, y no tanto a mí, quizás por no estar habituado a ese tipo de declamación. Ese tonillo se me antojaba más apropiado para una sesión radiofónica. Aspecto que pude comprobar al cerrar los ojos por un momento y figurarme escuchando los ecos de aquellas obras de teatro que Radio Nacional de España emitía en mi niñez.

Salud  

viernes, 31 de octubre de 2014

ESCOLA DO ESPECTADOR

(FIOT 2014)
XXIII FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO CARBALLO

ESCOLA DO ESPECTADOR
CON CAMILO FRANCO


Non hai que ser un experto para darse conta de que a fotografía que ilustra este artigo é moi mala. Quizais poderiamos escusar a intención, pero todo o demais, a sobresaturación, o encadre, a iluminación e a falla de nitidez, é coma unha puñada. E por riba, o personaxe principal case nin se distingue. Puiden pedirlle ao profesor e amigo José María de la Viña que a fixera el, que sí é un experto, pero decidín inmolarme eu mesmo coma un artista frustrado. Pode que haxa alguén a quen lle guste, os gustos sonche moi caprichosos, pero se procurase un pouquiño de formación técnica, xa non digo estética, outro galo me cantara.

É por iso que a pedagoxía é imprescindíbel para acadar coñecementos sobre os que reflexionar e debater, coñecementos para enriquecer o intelecto, refinar o gusto persoal, e para poder opinar con certa propiedade. 

Ben, pois a todo iso, centrándonos especificamente no mundo do teatro, dedícase a ESCOLA DO ESPECTADOR co poeta e crítico teatral Camilo Franco. Un intelectual provocador, (penso que esa peculiaridade venlle no propio ADN ourensán), que en vez de impartir unhas leccións maxistrais, aínda que podería facelo sen dúbida, adicou o tempo a lanzarnos unha chea de preguntas cuestionando o noso papel coma espectadores. Un primeiro paso que, despois de moito debate, foinos levando pouco a pouco a desentrañar as claves que artellan a posta en escena dunha obra de teatro.

Unha experiencia moi positiva coa que o FIOT vai pechando o círculo de actividades ao redor dese universo teatral que ten coma centro o propio programa de representacións. 


Saúde

SANTIAGO PAZOS


martes, 28 de octubre de 2014

EDUARDO RODRÍGUEZ CUNHA "TATÁN", XOGRAR DE OUTONO 2014

ACTO DE ENTREGA DO GALARDÓN 
XOGRAR DE OUTONO
2014

EDUARDO RODRÍGUEZ CUNHA "TATÁN"


TEXTO FACILITADO POR LA ORGANIZACÓN DEL FIOT

Sr. Alcalde, Sra. Concelleira de Cultura, amigos Xograres, señores e señoras,

Boas noites e benvidos ao acto de entrega do Xograr de Outouno 2014 que realizaremos a  continuación, antes da representación do espectáculo “A Tempestade” da compañía Voadora.

O Xograr de Outono é un nomeamento honorífico que o Festival Internacional Outono de Teatro outorga á persoa ou entidade que saliente pola súa traxectoria na promoción do teatro, como un xeito de recoñecer o labor dos que contribúen xenerosamente a engradecer as artes escénicas, é, polo tanto, á cultura galega.

Os Xograres son unha parte moi importante da alma do Outono de Teatro. Unha comunidade na que nos apoiamos para renovar os valores que personaliza o noso festival.
O Xograr, representa a figura máis senlleira da tradición oral, como creador e trasmisor de historias, evocando un pasado do que nos gusta presumir,
porque esta tradición identifícanos como malabaristas da lingua, rexenenándonos a todos os que queremos e creemos na nosa palabra, na nosa lingua, na nosa cultura, e no noso país.
O galardón deste recoñecemento é unha creación en bronce, de inspiración rupestre do artista galego Pablo Leal, que a organización elixiu, polo seu carácter simbólico e alegórico á figura do xograr.

A elección do galardoado é responsabilidade conxunta da comunidade de Xograres que se vai creando ano a ano e da organización do festival.
A eles, agradecemos o seu compromiso porque, este galardón, estrictamente honorífico, comprometeos como embaixadores do FIOT e fainos responsables de futuras eleccions.

Como xa todos vostedes saben, o festival concede nesta vixésimo terceira edición o Xograr de Outono a Eduardo Rodríguez Cunha “Tatán”, o veciño de Redondela que, entre outras, foi o fundador dunha das formacións máis recoñecida e prestixiosa do teatro de monicreques tanto en Galicia como fora dela, a compañía Tanxarina Títeres.

Ao longo da súa traxectoria profesional Tatán foi o impulsor de varios festivais de títeres en Galicia o primeiro, en Mondoñedo, que cumple agora a 30 edición. Logo veu o de Vigo é, a continuación o máis salientable de todos o Festival Internacional de Títeres de Redondela

no que ademáis, asumiu a súa dirección artística ao longo de varios anos, Eduardo tamén foi un dos precursores da primeira asociación de Títeres de Galicia.

No eido do teatro, foi fundador de dúas compañías, o Colectivo de Teatro Cirigaita e Producción Teatrais Do Sur, esta última moi activa a comezos dos anos 90. Ademáis colaborou con outras importantes compañías como o Teatro do Morcégo na branca rosa e nos Vellos non deben namorarse ou co Centro Dramático Galego na Cacatua verde.
Salienta tamén pola larga traxectoria tanto en cine como en televisión. Así, participou como actor, nalgunhas das series de televisión máis exitosas de Galicia como Xabarin Club, Pratos combinados, Mareas Vivas, As Leis de Celavella ou Terras de Miranda. No cine, debutou da man de José Luis Cuerda na Lingua das Bolboretas a que seguiron, outros filmes tan importantes como o Lápis do Carpinteiro, o Agasallo de Silvia ou Heroína.

Moitos son os méritos que fan de Eduardo Rodriguez “Tatán” merecedor deste galardón, que recoñece o seu labor teatral como titiriteiro, director, actor e dinamizador na creación e manipulación de monicreques no teatro Galego. Tatán é, polo tanto, un referente na escena Galega, por poñer en valor a arte da marioneta e por dinificar a profesión de Titiriteiro.
Correspondelle, a un dos nosos Xograres, presentar ao novo membro desta comunidade, polo que nos acompaña Marcelino de Santiago “Kukas” que realizará unha semblanza do novo Xograr, e, en nome da organización do Festival Internacional Outono de Teatro Alberto Sueiro, presidente da Asociación Cultural Telón e Aparte, dará lectura ao diploma que recoñece o título de Xograr.
A continuación Mar Eirís, Concelleira de Cultura fara entrega do Xograr 2014 a Eduardo Rodrgíguez Cunha “Tatán” e que recollerá, o propio galardoado.

Para rematar, agradecer, de novo, o apoio de todas aquelas persoas e entidades que colaboran coa organización do Festival Outono de Teatro de Carballo e, como non, agradecer a súa presenza esta noite e desexarlles que gocen co espectáculo a tempestade que, baixo a dirección de Marta Pazos, representará a Compañía Galega Voadora.


Boa noite, longa vida ao teatro e ata o ano que ven.

lunes, 27 de octubre de 2014

LAS GROTESQUÉS

(FIOT 2014)
XXIII FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

UN CLÁSICO PARA TODOS LOS PÚBLICOS
(A propósito de “Mucho ruido y pocas nueces” de
Las Grotesqués)

SANTIAGO PAZOS


Contra la creencia de que el teatro, y sobre todo el clásico, es para espectadores cultos o intelectuales exigentes, vienen Las Grotesqués y ponen a Shakespeare en su sitio, entre el vulgo, ante el pueblo llano que quiere reírse de sus nobles y de sus patéticas formalidades. Y nada mejor para hacerlo que elegir “Mucho ruido y pocas nueces”, comedia satírica donde sus sentimientos, sus enredos, sus traiciones y sus hipócritas zalamerías quedan al descubierto para el escarnio público.
Elena Lombao, Celia Freijeiro y Tutsi de las Heras, bajo la dirección de Sonia Sebastián, hacen sencillo y accesible lo que otros se empeñan en repintar, amanerar y alicatar.


Para que el público se sienta cómodo y pase un rato divertido y feliz, no necesitan más, y no es poco, que un sutil esbozo o esquema para definir a sus tropecientos personajes, decir bien el texto para que se entienda con claridad la trama, salero y gracia para sumar un plus humorístico al que la obra ya tiene, unos cuantos cortes musicales más o menos acertados, unos focos de luz estratégicamente utilizados, y unas coreografías que van marcando el ritmo para que la fiesta no decaiga.
Y claro, fundamental en este tipo de propuestas escénicas, unas interpretaciones donde la naturalidad marca la pauta, nada pretenciosas, sin altanerías, con la humildad y la seguridad de estar ofreciendo todo lo que uno puede y tiene, sin artilugios y sin engaños.


Arrancaron los sentidos y sinceros aplausos de un público, el del fiot carballés, que venía un poco cansado de cierta ampulosidad un poco estomagante. Gracias por la velada, artistas, y a volver…


Salud

domingo, 26 de octubre de 2014

VOADORA

(FIOT 2014)
XXIII FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

REFLEJOS EN UN ESPEJO
 (A propósito de “A tempestade” de Voadora)

SANTIAGO PAZOS


Poco antes de iniciarse la representación de “A tempestade” de Shakespeare, la directora de Voadora, Marta Pazos, nos decía en el Café con… que esta obra es un claro ejemplo de teatro dentro del teatro y que ella, que procede del mundo de la pintura, va montando las escenas como cuadros. Un proceso creativo de largo recorrido donde las imágenes primigenias van tomando cuerpo y se van engarzando, completándose con las aportaciones de toda la compañía en sus diversos cometidos, hasta convertirse en un producto compacto que expresa con claridad lo que ella, como directora y responsable última de la puesta en escena,  la obra, y el autor elegidos, querían transmitir.


Un honesto planteamiento de trabajo que, así explicado, me ofrece unas referencias lejanas de lo que voy a ver como espectador. Y digo lejanas porque lo que se me ofrece sobre el escenario, siendo un Shakespeare fidedigno, es también una interpretación que asume todos los riesgos que el teatro moderno puede, y quiere, tomarse con los clásicos.
Riesgos que, a veces, como reflejos en un espejo, rompen en pedazos la esencia del mensaje. Enturbian, no sé si intencionadamente, la claridad con la que ese mensaje fue creado. Riesgos, también, en la apuesta por una modernización estética, con tantas referencias plásticas, que provocan que el continente, la coraza externa, anuble y oscurezca el contenido dificultando su comprensión.


Admiro a las compañías, como Voadora, que se enfrentan al teatro desde perspectivas novedosas y con esa creatividad tan personal. Los teatros dentro del teatro que nos ofrecen, en este caso la interpretación pura, el musical (con canciones pop tan bien compuestas), el trabajo coral, las apuestas circenses, la mímica y, en cierto modo, la revista o el café teatro, son una riqueza.
Una pena que al final uno sale con la sensación que no ha visto una obra completa, que ha disfrutado con ciertos retazos de genialidad, con algunos reflejos en el espejo, pero que los cambios de ritmo, los altibajos interpretativos, el embelesamiento egocéntrico de alguna escena, y los amagos de varios finales provocadores, te crean un cacao mental y visual que te dejan insatisfecho.    

Salud

sábado, 25 de octubre de 2014

MACARENA RECUERDA SHEPARD

(FIOT 2014)
XXIII FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

IMPOSTORES
 (A propósito de “Greenwich Art Show” de
Macarena recuerda Shepard)

SANTIAGO PAZOS


Nos encantó como Macarena recuerda Shepard en 2011 con “That’s the story of my life” y nos enamoró como Lidia Lozano en 2012 con “Fingir” de Colectivo 96º. Y en “Greenwich Art Show” hace un poco de Macarena y un poco de Lidia. No sabemos cuál es la real o la impostora. Y aunque su personalidad sigue siendo un enigma, a nosotros nos da igual porque la admiramos en todos sus papeles.
Los mejores impostores son los espías, sus vidas de ficción son más creíbles y más emocionantes que su propia realidad, que por otra parte se me antoja un asco de esquizofrenia. Y de vicio parece la vida del último gran impostor conocido estos días, el pequeño Nicolás se ha burlado de la poderosa y elitista casta conservadora española interpretando un papel más esperpéntico que de cine negro. Es un modo de vivir en la mentira.


De esto va un poco “Greenwich Art Show”, un supuesto engaño del padre del fotoperiodismo, de la fotografía sincera, Alfred Eissenstaedt. De cuando un montaje se nos vende como si fuese la realidad más verdadera. Lo que hacen los políticos con su permanente manipulación del lenguaje, por poner un ejemplo. Ya se dijo lo mismo, y se sigue investigando, de Robert Capa y la famosa foto del miliciano republicano abatido por los fascistas en la guerra incivil española.
Aquí, Macarena se reinterpreta como personaje real y como la modelo y amante impostora del fotógrafo. Nos cuenta, con su exquisito trabajo audiovisual y su manipulación de fotografías y logrados trucos con recortables y maquetas, una historia notablemente documentada y otra de ficción muy bien elaborada, entretenida y divertida.


Siendo sincero, aunque fan, creo que este espectáculo es un poco más flojo que el que trajo en 2011, pero no tanto como para defraudar. Volverá, espero…
Salud

BIBLIOTECA REGO DA BALSA


BIBLIOTECA REGO DA BALSA
CARBALLO


INAUGURACIÓN
VENRES 24 DE OUTUBRO DE 2014




Onte, venres 24 de outubro de 2014, foi un deses días que quedarán na memoria de Carballo para sempre e que nos fan sentir moi orgullosos de ser desta vila, de vivir nela e de formar parte dunha xeración que derruba os muros con arte, que escribe contos de taberna, que mantén o fiot como un festival de teatro de referencia cando outros están en decadencia por falla de financiamento, e o máis importante, que en vez de demoler a súa riqueza patrimonial, como antes fixeron outros, adicase a construír espazos de riqueza arquitectónica e cultural para que os cidadáns teñan unha calidade de vida, material e inmaterial, que nunca antes tiveron.
Mesmo parece un milagre que nesta época, na que todo o que ten carácter público, a sanidade, a educación, a cultura, está a ser aniquilado, Carballo abre una nova biblioteca, un espazo aberto, cheo de luminosidade, para a lectura e o coñecemento. Eu, e moitos dos que alí estivemos onte, emocioneime como nos grandes acontecementos. Noraboa carballeses.

O profesor José María de la Viña, o escritor Manuel Rivas e Santiago Pazos



O alcalde  Evencio Ferrero e os concelleiros José Antonio Viña e Manuel Andrade

De esquerda a dereita, Cesáreo Sanchez (Presidente da Asociación de Escritores en Lingua Galega), Anxo Lorenzo (Secretario Xeral de Política Lingüística de Xunta de Galicia), Mar Eirís (Concelleira de Cultura de Carballo), Evencio Ferrero (Alcalde de Carballo), Manuel Rivas (Escritor e Académico), e Eva Cameán (Estudante), durante a actuación do violinista Enrique Aldao

O Director da Voz de Galicia en Carballo Xosé Ameixeiras

Actuación de Marcos Gende (Xenderal)

De esquerda a dereita, o empresario Luciano Calvo, a concelleira Milagres Lantes, 
o diputado autonómico Francisco Jorquera e o concelleiro Miguel Ferreiro

Moncho Fraga, José María de la Viña e Santiago Pazos

Farruco Fraga entre o público


Manuel Varela Rey, ex alcalde de Carballo, e o concelleiro Juan Carlos Castro


A diputada nacional Marga Varela, e o diputado autonómico Aurelio Núñez


Os concelleiros Belén Lendoiro e Luis Lamas


O concelleiro Xosé Regueira


Manuel Rivas e Farruco Fraga cun grupo de nenos


FOTOS DO PÚBLICO E DO INTERIOR DO EDIFICIO