(FIOT 32)
FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO
A VIDA NUN CAIXÓN
(A propósito de “El testamento” de ZUM-ZUM Teatre, e " Piensa en Wilbur")
SANTIAGO PAZOS
Comezarei pola única obxección que eu lle poño a esta
obra. Trátase máis dun problema técnico que conceptual. E ten que ver co uso de
micrófonos nunha sala pequena, como é o Salón de actos do Pazo, chea de xente.
Penso que un actor de idade media con todas as facultades non debera precisar
dese trebello. Neste caso, ademais, o volume estaba tan descompensado que mesmo
parecía que o actor berraba, por veces, en vez de declamar como se debe. Tamén
é certo que eu estaba sentado en primeira fila. Dáse o caso, por riba, que a
esta obra, polo que conta, vaille mellor un ton intimista. Ou iso me parece a
min.
E dito isto, destacar que a obra está baseada nunha idea
excelente, ben narrada e estupendamente realizada. Falar da morte e do que
quedará de nós cando morramos, serve de escusa para falar da vida vivida, en
primeira persoa. Unha biografía real que se resume nesas pequenas cousas que
gardamos nos caixóns e que cada vez que as vemos e tocamos evocan experiencias
que pensabamos esquecidas. De xeito sutil e tenro vai debullando con nostalxia,
e un chisco de humor, eses acontecementos familiares e persoais que marcaron as
diferentes etapas do seu recorrido vital, afectivo e laboral.
Moi acertada tamén esa especie de mesa chea de caixóns
que gardan os segredos, en forma de obxectos, que agora han de ser contados con
sinxeleza, con sincera autocrítica e sen
vergoña, con axilidade física e mental. Un debe rirse de si mesmo nalgún
momento. E ese pequeno transistor reproduce programas de radio doutra época
como o de Elena Francis, que escoitaba súa nai, ou esas cancións de antano.
Cousas que che fan pensar intimamente en que significou
para ti a túa vida. Deixa no aire moitas preguntas: “Pódense deixar en herdanza
as paixóns, as paisaxes da infancia?”. Para aseverar finalmente que a maioría
das cousas lévaas o tempo e a mala memoria. Pódenme crer que ese pequeno
defecto sónico, segundo o meu punto de vista, non lle resta valor a esta
pequena xoia teatral que pecha este ano os OTNI, ese espazo alternativo e
transgresor que lle aporta ao FIOT o selo máis vangardista.
PIENSA EN WILBUR
E para terminar, non podo esquecerme da última función da
Rúa dos Contos. Wilbur coas súas acrobacias e o seu humor engaiolou a un
público entusiasta e participativo que non parou de rir. Con todos os respectos,
penso que fai un tipo de humor a lo bruto, cañí, sen prexuízos estéticos de
ningún tipo pero sen unha soa palabra altisonante que puidese molestar a tantos
nenos como había acompañados de seus pais. Vese que a fama circense, televisiva
e cinematográfica deste estupendo clown está máis que xustificada.
Miren como sería que ata eu que non son de risa fácil
boteille un bo lote de inxenuas gargalladas. É o que ten o teatro, (e tamén a
vida), no que con catro cousas sinxelas ben feitas conseguen que teña sentido
seguir vivos nun mundo no que as traxedias non deixan de sobresaltarnos día
tras día.
Saúde e longa vida…
NOTA.
ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE
LA VOZ DE GALICIA
No hay comentarios:
Publicar un comentario