MARÍA DA PONTRAGHA

(FIOT 33)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

ALGO MÁIS QUE MESTIZAXE MUSICAL

 (A propósito de “ Contos entre cordas” de María da Pontragha e Bleuenn Le Friec)

SANTIAGO PAZOS 

FOTO DE VANESSA RÁBADE

Mentres escribo esta crónica escoito “Canción na noite” do arpista e compositor francés Carlos Salzedo. Impresiona. Hai moitos anos, no xardín dun palacete de Ronda (Málaga), entre cipreses centenarios, escoitei á gran arpista española María Rosa Calvo-Manzano tocar pezas da época romántica que me levaron a momentos de emoción inesquecibles. E algo así pasoume onte con este espectáculo de mestizaxe musical, clásico e popular, de arpa e pandeireta, de contos ben escenificados. Humano, terreal e celestial a un tempo. O importante nas artes escénicas é crear un ambiente no que público e artista encóntranse no mesmo espazo sensitivo. Nada fácil. Mais estas dúas mulleres son capaces de acompasar palabra e son con harmonía. Esa metáfora da verza e a auga coa que comezan, para saciar a sede do espectador ansioso, anuncia que imos vivir unha experiencia que require escoitar en silencio, deleitándonos, sen présa. Certo é que nalgún momento María apura o texto dando por feito que xa coñecemos eses camiños polos que elas transitan. Todo en feminino. Ben! O de menos, ou non, son as historias. O importante é o xeito e a delicadeza coa que se contan, cantan e tocan. As mensaxes, escondidas nun principio detrás dun estreito biombo, están moi claras: se emporcas a natureza acabarás comendo merda, (desculpen), e se es capaz de degustar un bo prato de brócoli tamén che pode gustar a música clásica. Bravas!

 

Saúde e longa vida…

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE LA VOZDE GALICIA