FILLOS DO SOL

(FIOT 2017)

26 FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

O MELLOR É INIMIGO DO BO

(A propósito de “Fillos do sol”

de Contraproducións e FIOT, escrito e dirixido por Cándido Pazó)

SANTIAGO PAZOS

 

CARTEL DISEÑADO POR JUAN FÉLIX GENDE

“O mellor é inimigo do bo”. Esta frase lapidaria recollida en “Fillos dos sol” resume bastante ben a loita de Eduardo Pondal consigo mesmo nos últimos anos da súa vida. Época na que se decata de que o tempo que lle queda é cada día que pasa máis curto e a gran obra literaria que ten en mente, (Os Eoas), non acaba de satisfacer o seu perfeccionismo.  “A perfección está onde vas, non onde chegas”. (Din por aí que tiña unha vontade de corrección patolóxica).

Esa loita de Pondal contra Pondal, tanto no aspecto humano, xeracional, ideolóxico, estilístico, ou estético, como na propia consideración de gran persoeiro nacional galego, queda recollida nesta obra dun xeito fundamentalmente humanista. É dicir, cun respecto que foxe da haxiografía beatificadora. Porque se alguén vai ver “Fillos do sol” na procura dun pedestal para un santo, mellor quedar na casa.

Cándido Pazó, con ese estilo agarimoso co que acostuma a tratar todo o que toca, danos a  coñecer un pouco mellor a ese bergantiñán que, ademais de ser un bardo inesquecible, foi tamén un home cunha personalidade na que os tempos de cambio que viviu tiveron moita influencia. Con razón di na sinopse que esta obra ten un pé na realidade ficcionada e outro na fabulación dramática. Tamén é certo que, de non ser así, as dificultades de poñer en pé un proxecto desta envergadura ía ser extremadamente arriscado.

Engade tamén, non podía ser doutro xeito, ese toque de humor fino, que sempre nos rouba algún sorriso, no que Cándido é un especialista suficientemente recoñecido. Sobre todo no papel desa criada que se erixe coma exemplo de muller loitadora e precursora dunha liberación feminina que chega ata os nosos días.

A dirección está moi coidada, mantendo un ritmo de comedia dramática moi axeitado. Os decorados, coido non ir moi desencamiñado, ten semellanzas coa pintura “O dormitorio de Arlés” (1988), de Vincent Van Gogh, que, ademais de ser coetáneo de Pondal, mantiña unha autocrítica creativa tan enfermiza como a do mesmo bardo galego. E a música de Guillerme Fernández é para destacar pola sensibilidade sonora coa que vai acompañando a acción sen interferir en ningún momento.

Por outra parte, está moi ben interpretada. Tanto César Cambeiro, Eduardo vello, como Adrián Rios, Eduardo mozo, amosan unha presenza forte e definida, moi naturais nos seus papeis e cribles dende o primeiro momento. E Alba Bermúdez, como Rosa, está simpática e desenvolta, cunha frescura que engade luz a cada escena na que participa, e sen un pisco de dúbida, algo moi importante para unha actriz que comeza a súa andaina polos teatros de Galicia pisando forte e con un futuro prometedor.

En definitiva, un traballo moi coidado e feito con moita dignidade que merece ser visto sen prexuízos.

Saúde