JOSÉ RAMÓN HERNÁNDEZ / OSIKÁN

 

(FIOT 33)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

A FE E AS MONTAÑAS

(A propósito de “Eyilá ashé ebbora – archivo vivo de resistencia” de José Ramón Hernández / Osikán – Vivero de creación)

 

SANTIAGO PAZOS

Sempre me trabuco cos refráns, aínda que Carmen dime que o fago adrede para usalos en beneficio propio. Razón non lle falta. E, en concreto, ese que di que a fe pode mover montañas sempre me resultou desmesuradamente ambicioso. Recórdame un pouco ao ilusionista Uri Geller que dobraba culleres na televisión. Pura maxia. Xa que non creo que nin fe nin mente poidan intervir na física dos elementos e da materia. Agora ben, cada quen pode crer o que lle pareza. Sobre todo se falamos de teatro. Como acertadamente di Juan Diego Botto, nunha recente entrevista, hai algo marabilloso no teatro, algo que ten que ver coa liberdade.

 

E de fe e de montañas falounos José Ramón Hernández, director artístico de Osikán-viveiro de creación, para explicar ese proxecto realizado en Carballo dentro do Programa de Residencia Paraíso. Mágoa non poder ver a obra representada para ter datos estritamente teatrais e non só un discurso con tantos argumentos como, no meu particular punto de vista, contradicións.

 

O artista e investigador cubano, afincado en Madrid, defende que a fe e a espiritualidade son unha potencia política que pode favorecer a transformación social en aspectos tan preocupantes como a discriminación racial ou de xénero. Sen fe non hai revolución posible, di. E os instrumentos cos que traballa son rituais afrodescendentes e performativos das corporalidades periféricas, segundo podemos ler no programa do FIOT.

 

Eu non teño nada en contra das crenzas e rituais relixiosos, nin sequera teño nada en contra do Vudú, pero desde o coñecemento científico das ciencias sociais, e tendo en conta a propia historia, todos os avances e transformacións dos que goza o xénero humano veñen de loitas protagonizadas por movementos laicos tendo sempre en contra as elites relixiosas conservadoras. Iso si con moita fe e espiritualidade.

 

Non direi que o seu discurso non teña sentido nunha posta en escena experimental e alternativa, (precisamente esa é a especialidade do OTNI), pero querer extrapolalo como alternativa aos movementos reivindicativos político sociais non dependentes de prácticas relixiosas, aínda que a maioría desa xente teña crenzas diversas, paréceme pouco axeitado.  Será que eu veño do materialismo dialéctico?

 

Saúde e longa vida…

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE LA VOZ DE GALICIA