LOS AMIGOS DE ELLOS DOS

 

(FIOT 33)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

FOTO DE VANESSA RÁBADE

 

FAENA DE ALIÑO

(A propósito de “Los amigos de ellos dos” de Producciones [OFF] e Vania)

 

SANTIAGO PAZOS

No mundo da tauromaquia acostumase chamar “Faena de aliño” cando o toureiro fai un traballo sen adornos e con pouco interese, para cumprir sen máis. Case o mesmo que puidemos ver na representación desta obra. Dous actores con oficio que desempeñaron os seus roles sen outra ambición que cumprir co sinalado polo director e recitando un texto no que os conflitos carecen de forza narrativa. Si, é unha comedia con acertos cómicos que arrancan algún que outro sorriso, pero é tan plana que esa estrutura básica de introdución, nó e desenlace, que marcan os tempos no teatro, dilúense coma o azucre na auga quente.  Esperamos que ocorra algo que nunca sucede, como eses personaxes absurdos de Beckett.

Penso que non é culpa dos actores, que fan un traballo bastante eficaz. Unha Malena Alterio conservadora e de expresión e movementos tan contidos que, por veces, parece que non está en escena. Garda secretos dos que non quere falar e sempre inclina a balanza cara esa zona de confort na que se sente segura. E un David Lorente expresivo, visceral, que enche o espazo con soltura e potencia interpretativa. Destacan eses rexistros de home pusilánime e choromicas que, sabendo cal é o seu lugar na escala social, quere rebelarse aínda que só sexa na intimidade matrimonial. Di el, queixoso, que se aparenta que goza, aliviaralle o sentimento de culpa a esoutra parella de triunfadores que lles están a dar un plantón definitivo.

E digo que non é culpa deles porque vese con claridade que a man do autor e director, Daniel Veronese, está a mover todos os fíos, controlando que eses actores non crucen a liña interpretativa que el ten marcada no texto. Son unha parella con personalidades tan nítidas e definidas que non permiten ningún cambio de rexistro dramático. Estou seguro que eses actores teñen outras capacidades, pero aquí teñen que ser precisos e, como bos profesionais, cumprir con ese guión pactado.

Destacar, por suposto, a escenografía de Elisa Sanz que, cuns paneis retráctiles, un bloque de cemento que garda un ascensor, (metáfora dese chamado ascensor social que tan mal funciona na realidade), e unha mesa de pino con catro cadeiras, consegue crear un espazo diáfano e angustioso. Sobre todo nese final que, esteticamente, si sorprende.

Recordar, finalmente, que Veronese é arxentino e que precisamente o día anterior puidemos ver esa ampulosa interpretación de Roberto Peloni en “El brote” da Compañía criolla, tamén arxentina. E que o contraste entre esas dúas formas de entender o teatro é tan grande que non conduce, irremediablemente, a reflexionar sobre as artes escénicas como se foran un campo de minas e conflitos que temos que cruzar sen prexuízos. Precisamente, nas diferenzas entre estilos e propostas é onde reside toda esa potencia creativa artística que ten o teatro. Por fortuna, sempre crítico.

Saúde e longa vida…

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE LA VOZ DE GALICIA