(FIOT 32)
FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO
TEATRO NUNHA CAIXIÑA DE REGALO
(A propósito de Micro-Escenas Metro Cadrado)
SANTIAGO PAZOS
CARLOTA MOSQUERA (FOTO DE VANESSA RÁBADE)
No teatro, nin o tempo nin o espazo han de estar
limitados. A creatividade é campo aberto para todo tipo de propostas. Como unha
desas caixas que conteñen un agasallo marabilloso en potencia pero que non
sempre ten que agradar. En Metro Cadrado, esta proposta innovadora do FIOT que
xa vai pola sétima edición, incorporan eses embrións de ideas que, polo xeral,
aspiran a crecer e facerse adultas, ou adolescentes co tempo, como pouco. Teñen
o problema que os autores sempre teñen tanto que contar, ou menos, que non lles
chega o tempo, ou sobra. E ás veces, incluso, sóbralle o espazo por moi pequeno
que este sexa.
Eu nunca perdo unha función. Sempre encontro algo que me
entusiasma ou que me incomoda. Algo sen importancia para ese acto litúrxico
que, en esencia, é o teatro. Aquí o importante consiste en amosar e comunicar,
por unha parte, e ver e comprender, por outra. Actor, actriz, autores e
espectadores comparten un espazo non habitual, reducido e próximo. O público
está tan preto dos intérpretes que case se confunden entre si.
MAR FIÚZA (FOTO DE VANESSA RÁBADE)
Este ano tivemos, como nos anteriores, obras para non
esquecer e outras que precisan de volta e volta, como cando cociñas á prancha,
para madurar e agromar. Exquisiteces como “Ninguén tira fotos nos enterros” de
Carlota Mosquera, “O mundo derrúbase e nós tomamos chocolate” de Mar Fiúza, ou
“AnanKé? Edipo en quince minutos” de Contraditoria Compañía. E outras propostas
que, ao meu parecer, precisan de actuacións menos etéreas como “O que é o raio,
nin maldita idea” de Souvenir, “Espazo vacío” de Cecilia Vázquez, ou “Canta
nai, canta” de Álvaro Reboreda Ortega.
Seguramente estas reflexións non concordarán cos resultados das votacións que facemos cando termina cada espectáculo. Son apreciacións persoais. O importante é ese achegamento que esta sección do FIOT fai para que o teatro se pareza máis ao mundo real que vivimos ou soñamos e menos a ese ceo estrelado que sae nas revistas. E tamén como soporte para que ideas interesantes que están en proceso de creación vaian collendo corpo, apoios e aceptación.
Saúde e longa vida…
NOTA:
ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE
LA VOZ DE GALICIA
1 comentario:
Pois si que debe ser reducido o espacio, xa me gustaría compartirlo.
Publicar un comentario