RÚA DOS CONTOS E TEATRO DE RÚA

(FIOT 2018)

27 FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

RÚA DOS CONTOS

ALGO QUE CONTAR (2ª parte)

 (A propósito de David Amor, Isabel Risco, Pedro Brandariz, Fran Rei, Maintomano, Antón Coucheiro e Monoulious Dop)

LUGARES:
A BARRA BAR, MERCADO MUNICIPAL, CERVEXARÍA BEOS
RÚA VALLE INCLÁN, PAZO DA CULTURA

SANTIAGO PAZOS

Falaba nos primeiros comentarios que fixen, hai días, sobre os espectáculos da Rúa dos Contos e de Teatro de Rúa que ter algo que contar e contalo ben é o mellor gancho para captar a atención do espectador. Non ten porque ser só de forma oral, pode ser tamén a través da mímica, da música, ou de todo un pouco, mesturando estilos.

Como fai David Amor que regresa a Carballo convertido nun perfecto showman. Conta, canta e baila. E todo en conxunto resulta estupendo de ver e de escoitar. Como dicían de Lola Flores, nin canta nin baila ben pero... Se queres rir e pasar dúas horas divertidas tes que ir velo, a David. Ten presenza, móvese con soltura, controla as claves do monólogo cómico, vai soltando chispas a cada pouco, con esa picardía inxenua que xa é marca persoal, para que o público non se despiste nin un minuto. E claro, por suposto, xogaba na casa, viviu en Carballo. Coñece ás persoas, os lugares, as anécdotas, e sabe mesturar todo iso para contalo cunha sorna que non araña para non facer dano. Un humor branco que, como moito, atrévese a deixar no aire unhas gotas de acidez insinuada. Gustoume, paseino ben. Sen dúbida, profesionalmente, ten un futuro moi prometedor por diante.  

  

 

Isabel Risco, Pedro Brandariz e Fran Rei traballan con outros rexistros, contan e tamén cantan e bailan, pero desde unha perspectiva máis enxebre, crítica e militante. En “Papar sen cancelas” teñen algún momento xenial, como esa canción con paso de muiñeira incluído que me pareceu o mellor de todo o espectáculo. Fan o pallaso, por suposto. É o seu. Mentres seguen o guión van ben, cando queren improvisar, ou parece que queren, pinchan un pouco. Aínda así, tendo en conta que era unha estrea absoluta, deixaron o listón ben colocado.

 

Maintomano son acróbatas, divertidos equilibristas que xogan e arriscan facendo sinxelo cada movemento e cada salto. Miran cara ao público con empatía e complicidade como pretendendo que cada un de nós se empape das mesmas sensacións de doce vertixe que eles practican. E lográrono, polo menos comigo e coa maioría dos que fomos a velos. O que non sei é se aquel neno que repetía a cada pouco “ se van a matar” o pasou ben ou mal.

Antón Coucheiro estivo realmente xenial, este polifacético artista consegue, desta volta, facer un espectáculo participativo, basicamente para nenos e familias, cunha factura cómica e tenra excepcional. Unha montaxe intelixente e redonda en conxunto, pero se penso nesa batalla de almofadas final quero repetir a experiencia xa. Non dubiden en acudir a velo e leven a toda a familia, engadidos amigos e avós. Parabéns.

  

E Monoulious Dop pecharon a programación desta Rúa dos Contos tan especial, que celebraba o seu 20 aniversario cunha saúde de ferro e que seguirá provocando gargalladas e facéndonos pasar tan bos momentos outros 20 anos máis  polo menos. Un fin de festa con bo rock e con letras cheas de retranca.

PUNTO E FINAL

Non esquezan visitar a Rúa Valle Inclán, convertida na Rúa da Fama da nosa Rúa dos Contos e a Exposición do XX Aniversario que permanecerá aberta no Pazo da Cultura ata o 31 de outubro ou máis aló...

Saúde e larga vida...