martes, 1 de noviembre de 2022

PATRICIA DE LORENZO

(FIOT 31)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

DEBUXOS DO NATURAL

(A propósito de “Pequenas mentiras para contar grandes verdades” de Patricia de Lorenzo e Grupo Chévere)

 

SANTIAGO PAZOS


PATRICIA DE LORENZO (FOTO DE VANESSA RÁBADE)

Cando Patricia de Lorenzo di, como fixo o outro día na Escola do Espectador e senón entendín eu mal, que non é actriz, está mentindo e ao mesmo tempo proclamando unha gran verdade. En todas as obras que vin súas, case todas nas que ten traballado, actúa de xeito tan natural que mesmo parece posuída por esas personaxes conseguindo unha simbiose difícil de detectar.

 

Sen embargo, nesta peza teatral que acabamos de ver no OTNI, empezando pola declaración de principios  que podemos inferir como consecuencia de título tan revelador como “Pequenas mentiras para contar grandes verdades”, sen profundar psicoloxicamente nesas mulleres representadas, fai un traballo de reconstrución interpretativa moi interesante. Contradicindo, por suposto, esa afirmación de que non asume eses traballos como parte dunha profesión determinada que te identifique no DNI como experta titulada.

 

Mais eu teño que dicir que Patricia non só é unha experta en dar vida a personaxes fundamentais para o teatro galego, rompendo con ese rol subalterno das mulleres, que ela mesma denuncia, coma os que fai en “Citizen” ou “Eroski paraiso”, senón que ademais representa un estilo de facer teatro que seguramente creará escola.

 

Así e todo, debo recoñecer que esperaba da nosa xoglaresa algo máis que un popurrí de escenas extraordinarias que xa coñecía. Pensaba que esa actriz, que non se recoñece como tal, ía espirse para nós amosando iso que esconde, sexa o que sexa, debaixo da pel de tanta ficción coa que nos ten impresionados.

Recordo ir ver ao gran transformista Paco España nun pequeno Cabaret na Praza de Atocha de Madrid no que, despois de actuar caracterizado de Lola Flores, ía quitando capas de pintura, puntillas e volantes, para que vísemos en directo a ese home tal como era en realidade. E dicir, un actor con múltiples caretas.

 

Así que desde a admiración que lle profeso tanto a Patricia de Lorenzo como a Xesús Ron, como director, recoméndolles que lle dean unha volta a esta proposta teatral que, alo menos a min, decepcionoume por falta de un relato convincente.

 

Saúde e larga vida…


NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE LA VOZ DE GALICIA

 

 

 

  

No hay comentarios: