(FIOT 31)
FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO
TODO É TRANSITORIO
(A propósito de “Freak” de Amor Total)
SANTIAGO PAZOS
Todo na vida é transitorio, sentencia unha das protagonistas desta descarnada obra, como remedando sen querer a Jorge Manrique cando dicía: “Nuestra vida son los rios que van a dar en la mar, que es el morir”. Un destino inevitable que obriga a ser sincero cun mesmo, nalgún momento da vida, e sen prexuízos chamar as cousas polo seu nome e abrirse en canal ante esoutra persoa que pensas que te pode comprender.
Tía e sobriña adoecen, neste caso concreto, entre a excitación da máis moza por pescudar con insistencia e inquedanza no coñecemento que, supón, dá a experiencia, e a vergonza da primeira que prefire, nun primeiro momento, gardar silencio. Por iso non hai dialogo entre elas ata case chegado o final, despois de mirarse no espello, por separado, mentres artellan un discurso franco e honesto.
Son dúas princesas de fábula descompostas e rotas por motivos moi diferentes. Por iso a linguaxe, as expresións que utilizan son tan directas: “me cabrea no correrme”, “el coño huele a bacon”, “la polla...”. Falan como o facemos cando estamos en confianza, desfreados, e perdemos o medo a nomear o noso corpo sen poñernos vermellos.
Si, é unha obra na que o sexo é tratado con crueza e con dozura, todo a un tempo. Na mesma secuencia a inocencia é tan vulgar, que a perversión parece anxelical. E as dúas opcións compleméntanse con tanta naturalidade que provoca en parte do público certa incomodidade tenra.
O descubrimento do sexo, o coñecemento do propio corpo e o seu goce, só ou acompañad@s, a explotación do mesmo, o fraude que supón que iso non era tan ideal como cho contaran nin tan noxento como pensaras. Nada que non coñecéramos, pero que tampouco estamos acostumados a escoitar con tanto descaro en directo e sen profilácticos.
Podía falar sobre a interpretación desigual das dúas actrices, da escenografía psicanalítica, do vestiario fetichista, dese texto voraz e desapiadado de Anna Jordan (excepcional), da dirección tan austera de Paula Amor que pon o aceno onde é preciso sen facerse notar pero marcando carácter e control dos tempos. Podía dicir, e digo, que o público fioteiro demostrou que xa é maior de idade.
Que ledicia confirmar de novo (non me canso) que todo iso que agocha a realidade xa no lo contan no teatro. Menos mal...
Saúde e larga vida…
NOTA:
ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE LA VOZ DE GALICIA
No hay comentarios:
Publicar un comentario