A SONG FOR...

ÁS VECES

Ás veces síntome tan covarde!

Un ser escorregadizo

que non é quen

de mirar de fronte

esas paisaxes complexas e delirantes

que amosan os teus ollos                                   

por medo a morrer

afogado nelas.

Xa sei que é unha fantasía miña

que se tivese forza

e maña 

para cortar

esas pupilas en catro anacos

dentro

só encontraría escuridade.

Penso, quedo,

que unha soa milésima de segundo

deste tempo eterno

bastaría

para encontrar o lugar

onde se agochan os soños

e quizais aí 

atoparía

ese equilibrio

do que fan gala os heroes

e deixaría de vivir esta quimera.

Ás veces síntome tan covarde!

SANTIAGO PAZOS

TEATRO LIDO (FOTOGRAFÍAS)

(FIOT 2019)

28 FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

XIX CONCURSO ESCOLAR DE TEATRO LIDO

"XOSÉ MANUEL EIRÍS"

1ª CATEGORÍA

NEN@S DE EDUCACIÓN INFANTIL OU PRIMARIA 

(MENORES DE 11 ANOS)

2º ACCESIT

"TREMOIA MANÍA"

"" DO CEIP BERGANTIÑOS

(INÉS, XIANA, MARÍA, CLARA, NICOLE)

"AS TREMOIAS" CON SANTIAGO PAZOS (MEMBRO DO XURADO)

1º ACCESIT

"O PEIXE DE OURO"

"GRUPO OS GOLFIÑOS" DO CEIP CANOSA RUS

(MATEO, IRENE, SARA, DANIELA, CARLA)

"OS GOLFIÑOS" CON MANUEL SÁNCHEZ (MEMBRO DO XURADO)

2º PREMIO

"AVENTURAS E DESVENTURAS DUNHA ESPIÑA DE TOXO 

CHAMADA BERENGUELA"

"GRUPO AS TELONEIRAS" DO CPR ARTAI

(CARLA, ANTÍA, IRENE, LOLA, BLANCA, SARA, MARÍA, SOFÍA)

"AS TELONEIRAS" CON FRAN RODRÍGUEZ (MEMBRO DO XURADO)

1º PREMIO

"DANIELA SÉNTESE DANIEL"

"GRUPO OS REVERSIBLES" DO CEIP CABO DA AREA

(DAVID, NEREA, NATALIA, ALIENA, UXÍA, IRIA, PEDRO, ENMA)

"OS REVERSIBLES" CON EVENCIO FERRERO (ALCALDE DE CARBALLO)

2ª CATEGORÍA

NEN@S DA ESO, BACHARELATO OU CF DE GRAO MEDIO

(DE 12 ANOS OU MÁIS)

ACCESIT

"CRISPÍN"

"GRUPO OS TEATREIROS" DO IES MONTE NEME

(SIYUAN, ALICIA, LUCÍA, IRIS)

"OS TEATREIROS" CON MELINA REGUEIRA (MEMBRO DO XURADO)

2º PREMIO

"SEICA CHOVEN CARTOS!"

"GRUPO TODO AO REVÉS" DO CPI CABO DA AREA

(LUCÍA, SILVIA, ARIADNA, MARÍA, ÁNGEL, TEREIXA)

"TODO AO REVÉS" CON ALBA BERMÚDEZ (MEMBRO DO XURADO)

1º PREMIO

"BULLING"

"GRUPO ORA-TORIA" DO IES ALFREDO BRAÑAS 

(IRAYA, NOELIA, SARA, ARIADNA, NOA, CLAIRE)

"ORA-TORIA" CON ALBERTO SUEIRO (DIRECTOR DO FIOT)

REPORTAXE FOTOGRÁFICA

CAXOTO, ANIMADOR DA GALA

MIL GRAZAS A 

 JAVIER FRAGA POSE 

(DE INTERFILM CARBALLO) 

POLA REPORTAXE FOTOGRÁFICA

SÓ

Nesta vida de derrotas

tan profundas,

meu amigo.

Quixera dicir con sinxeleza,

nesta lingua tan fermosa,

que non teño desculpa que aportar

nin bágoas que verter

ante ese erro tan nefasto

de antepor a conquista por riba da amizade.

Só.

Cabe esperar

que amaine o sentimento puro de sentirte.

FARIÑA

(FIOT 2019)

28 FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO CARBALLO

CANDO O FUME NON TE DEIXA VER CON NITIDEZ

 (A propósito de “Fariña” de Undodez Producións)

SANTIAGO PAZOS

Se por algo destacan as obras de teatro de produción galega vistas este ano no FIOT, como “Medida X Medida” ou “O Electo”, é pola perda, penso eu, dunha especie de falsa humildade que atenazaba ás nosas Compañías. Digo falsa porque creo que tiña máis relación co medo a asumir riscos económicos que coa capacitación profesional, a falta de ideas, ou a ambición artística.

E o caso de “Fariña” é, posiblemente,  o máis destacado. Se miramos o envoltorio podemos comprobar que non se escatima en nada. Numeroso, bo, e recoñecido elenco, música en directo composta por unha banda de prestixio, como son Novedades Carminha, coidada escenografía, potente e axeitada iluminación, últimas tecnoloxías, programas de man de bonito deseño e papel de calidade, vestiario relucinte e fume, moito fume. Tanto fume que por veces non te deixaba ver con nitidez o que estaba a pasar no escenario.

Certo é que dun gran decorado non ten por que saír unha gran obra, pero todo axuda e, por se tiveran dúbidas, teño que deixar claro que aplaudo esa ousadía calculada. E dicir, asumen un risco que dalgún xeito non é tan grande se no seu haber poñemos algúns aspectos de non pouca importancia. Por exemplo, que tratan un tema de rabiosa actualidade adaptando o libro “Fariña” de Nacho Carretero, censurado e prohibido recentemente, sobre o que se fixo unha serie de televisión que tivo bastante éxito.

E podemos sumar que contan cun director de prestixio recoñecido, como é Tito Asorey, que ademais fai aquí unha labor loable. E uns actores famosos e populares como Xosé Touriñán, Marcos Pereiro, María Vázquez, Cris Iglesias e Sergio Zerraeta, que por si mesmos xa enchen teatros.

Actores que, lonxe de apartarse de certos estereotipos polos que son coñecidos, por momentos parece que potencian, intencionadamente ou non, eses rexistros. Isto ocasiona que as personalidades dese tremendo lote de personaxes, que teñen que interpretar, non sexan marcadas con suficiente identidade, resultando en moitos casos un traballo artificioso. E aínda así, con todos estes compoñentes o éxito de “Fariña” está asegurado. Non teño dúbida algunha, porque os espectadores saben perfectamente a quen van ver e coñecen bastante ben a historia que lle contarán.

Sen embargo, penso que esta obra pode ser contada, sen perder ese toque de humor acre, nun estilo con menos pachanga. Xa sei que o que se conta son feitos reais e totalmente esperpénticos, pero quizais, e precisamente por iso, a gravidade do tema precisa dun enfoque con menos bombas de palenque.

Igual é un problema meu porque, xa ven, gustoume moito o trato e o enfoque que lle dan a loita de esas nais bravas que foron as primeiras en levantar esa pancarta que rachou coa complicidade económica, social, política e xudicial, co narcotráfico. E tamén ese final satírico que nos avisa de que moitas veces cambian as formas pero os delitos seguen a ser cometidos polos mesmos que un día criamos ter vencidos.

E dito todo isto, parabéns para ese teatro galego que esta a perder os medos.

Saúde y larga vida…

XOGRARESA DE OUTONO 2019

(FIOT 2019)

28 FESTIVAL INTERNACIONAL

OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

XOGRARESA DE OUTONO 2019

PATRICIA DE LORENZO

 

ACTO DE ENTREGA DO GALARDÓN HONORÍFICO

Carballo, 1 de novembro de 2019

Pazo da Cultura

O FIOT recoñece, na súa 28 edición, como Xograresa de Outono a unha das grandes actrices galegas, Patricia de Lorenzo. Unha artista polifacética, que se define tamén como cantante e vedette, que leva tres décadas no mundo da interpretación. Unha todoterreo que marida á perfección teatro, música, cine e televisión.

Patricia de Lorenzo (A Coruña, 1971) iniciou en 1990 a súa traxectoria profesional e, catro anos máis tarde, pasou a formar parte de Chévere, compañía de referencia en Galicia e tamén en España, galardoada co Premio Nacional de Teatro, o máis importante das artes escénicas a nivel estatal.

Desde entón participou como actriz en montaxes que forman parte da historia teatral galega, como é o caso de Annus Horríbilis, Rio Bravo 02, Citizen, Eurozone, Eroski Paraíso ou Curva España. De Lorenzo é unha das “alma mater” deste proxecto e un dos seus piares fundamentais, tanto dentro como fóra dos escenarios, desenvolvendo labores de dirección, administración, xestión e produción.

Ademais, a actriz tamén traballou con Pífano Teatro, Teatro do Aquí, Moucho Clerk,  Elsinor Teatro ou o Centro Dramático Galego. Prestixiosos galardóns, como varios María Casares ou o Maruxa Villanueva, recoñecen a traxectoria de Patricia de Lorenzo.

Foi unha das voces da Sala Nasa, de Sumrrá, La Tirana e de Tristáns, unha agrupación musical referente no panorama musical galego. A súa imaxe está ligada ao audiovisual e recordámola en filmes ou series como Pepe o Inglés,  A vida por diante, Terras de Miranda ou en filmes como EroskI Paraíso, A viaxe dos Chévere ou Crebinsky, entre outras.

O Xograr de Outono é un nomeamento honorífico que Festival Internacional Outono de Teatro recoñece unha persoa ou entidade que destaca pola súa traxectoria na promoción e desenvolvemento do teatro en Galicia. A elección da galardoada correspóndelle aos anteriores Xograres de Outono e á Asociación Cultural Telón e Aparte.

NOTA: 

TEXTO FACILITADO POLA ORGANIZACIÓN DO FIOT

GRAZAS

SAÚDE E LARGA VIDA...

A.K.A (ALSO KNOWN AS)

(FIOT 2019)

28 FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO CARBALLO

CUANDO ANOCHECE DEMASIADO PRONTO

(A propósito de “A. K. A. (Also Known As)” de Flyhard Produccions)

SANTIAGO PAZOS 

Cuando terminó la función solté un ¡braaavo! profundo. Y entre el caluroso y largo aplauso que le brindó el respetable volví a gritar bien alto ¡braaaavo! Estaba verdaderamente conmovido. Más allá del drama, de la injusticia que provoca la xenofobia y el racismo, que también, como no podía ser de otro modo, mi aclamación estaba motivada por ese titánico esfuerzo de interpretación verdadera que nos había regalado Albert Salazar.

Quizás la proximidad, la cercanía, por estar en un espacio escénico tan reducido, tuvieron mucho que ver en mi reacción. El sudor que “Carlos” soltaba en sus frenéticos movimientos casi te salpicaba. Y sus risas y danzas, primero, y sus lágrimas y desesperación incrédula, después, te contagiaban hasta el punto de creer que sentías lo que él disfrutaba o padecía.

Hacía tiempo que no me mimetizaba de ese modo con un actor y su personaje, con una interpretación tan limpia, tan cargada de matices y de registros, de naturalidad y fuerza, de energía y movimiento.

Es tremendo que fuese la magia del amor la que ocasionase ese anochecer innecesario y horrendo sobre la vida de un joven cuyo único delito era el odio ajeno. La temática de esta joya teatral es bien conocida: “yo no soy racista, pero también podían quedarse a vivir en su país y no venir aquí a robarnos”. Etc, etc, etc…

No contaré más de ese magnífico texto de Daniel J. Meyer porque mi recomendación es que vayan a ver esta obra en la primera ocasión que se les presente, aunque sí insistiré en que si el trabajo de Albert Salazar (no se olviden de este nombre) es potentísimo, la labor de dirección de Montse Rodríguez Clusella es destacable por  esa inteligencia con la que mide los tiempos y marca el ritmo para controlar esa furia desatada de un personaje con una personalidad tan marcada y que, lejos de caer en los tópicos de siempre, nos presenta una realidad tan triste como frecuente. Sobresaliente.

Sobre muchos seres humanos, como en el caso de Carlos, siempre anochece demasiado pronto…

Salud y larga vida…

HAMLET

(FIOT 2019)

28 FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO CARBALLO

TEATRO EN ESTADO PURO

 (A propósito de “Hamlet” da Companhía do Chapitô)

SANTIAGO PAZOS

O que fai a Companhía portuguesa do Chapitô é teatro en estado puro. Adaptación e interpretación creativa  dun texto potente, nesta ocasión “Hamlet” de Shakespeare. Expresión corporal e xestualidade enxeñosa, sen moitos artificios, máis ben inclinando a balanza cara a sinxeleza, son as súas sinais de identidade. Con catro focos de luz situados estratexicamente nun escenario baleiro e uns elementos cotiás que forman parte do propio vestiario, neste caso garabatas, que se transformarán en múltiples utensilios son capaces de crear un mundo no que pode pasar calquera cousa que sexa necesaria para expresar o que se ten que contar, ata a brisa xélida dunha ánima que pasa desacougada.

Sitúan Hamlet na actualidade, nunha multinacional chea de traballodor@s traxead@s, sen perder fidelidade a trama marcada polo autor. Asasinatos, traizóns, vinganzas, amor, dolor e honra seguen a estar presentes aínda que presentados dende un óptica desenfadada, e por momentos cómica, que racha con esa visión litúrxica e arrogante da traxedia.

Xa digo. O escenario está baleiro de obxectos superficiais.   Os focos de luz son unha porta xiratoria, un ascensor, ou a foxa dun cemiterio. As garabatas serán armas, pas, ou teléfonos móbiles, entre outras moitas cousas. E eles, os actores, fundamentais, son personaxes ambivalentes e versátiles, corpos dúctiles cunha capacidade extraordinaria de transformación para asumir, con facilidade, roles escénicos cheos dunha imaxinación desbordante. Xeniais.

É a cuarta vez que veñen ao FIOT e nunca defraudan. Estou seguro de que seguirán vindo porque son teatro de verdade, sen artificios, feito cunha intelixencia sobresaínte. Imprescindibles e excepcionais. Poderemos ver, e xa temos visto, moitas adaptacións de Hamlet, pero coa personalidade que lle imprimen os de Chapitô non atoparemos moitas. Parabéns para todos os que forman parte deste proxecto teatral tan relevante e ao FIOT por confiar neles.  

Saúde y larga vida…

CONSERVANDO MEMORIA

(FIOT 2019)

28 FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO CARBALLO

MELANCOLÍA EMBOTELLADA

(A propósito de “Conservando memoria” de El patio teatro)

SANTIAGO PAZOS

Tengo que reconocer que me gusta el café con doble ración de azúcar. ¿Para qué negarlo? Y sin embargo, para la vida prefiero media cucharada escasa. El exceso de edulcorantes me produce una extraña sensación de empalago existencial.

Son extremos personales que seguramente no interesan a nadie, pero cada cual organiza y cataloga sus recuerdos por categorías que obedecen a designios arbitrarios. Eso de que la memoria acaba siendo un lugar estanco lleno de archivos clasificados parece una idea sensata a la vez que aburrida y poco interesante.

La protagonista de “Conservando la memoria” pregunta sobre cuestiones que, en apariencia, son más profundas. Por ejemplo: ¿Cuándo nace un recuerdo, o qué ingredientes necesita una vida para ser extraordinaria?

Todo en esta pieza de aspecto decimonónico, incluida su personal filosofía, es bonito y dulce como las yemas de Santa Teresa. No se puede poner un pero, ni en la estética, ni en la temática, ni en la interpretación.

Bueno, es una pena que yo que no crea en la perfección, ni en la idealización amorosa del pasado.

Salud y larga vida…

O ELECTO

(FIOT 2019)

28 FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO CARBALLO

CUESTIÓN DE CONFIANZA

 (A propósito de “O electo” de Contraproducións e Focus)

SANTIAGO PAZOS

Ás veces, coma onte na estrea de “O electo”, un atópase en situacións non preconcibidas que lle permiten acceder a información privilexiada. Na fila de abaixo estaba sentado o autor da obra orixinal, o actor e escritor Ramón Madaula, e na butaca de enfronte podía observar con detalle a Cándido Pazó, director e creador desta versión en galego. Ramón atendía expectante a todo o que acontecía no escenario. E Cándido, penso que feliz e nervioso a un tempo, repetía para os seus adentros os diálogos que os actores ían tendo.

Ramón Madaula e Cándido Pazó ao finalizar a estrea

Cabe destacar que esa actitude de Cándido Pazó di moito sobre esa paixón e compromiso profesional tan forte que ten, consigo mesmo e cos espectadores, en cada obra que dirixe ou interpreta. Pode gustarche ou non, podes considerar que acerta ou erra, pero notas que cada traballo está feito cunha seriedade cabal e contrastada. Tamén con afecto. O traballo artístico precisa deses dous compoñentes, razón e sentimento. E Cándido Pazó, na súa traxectoria artística como contador de historias, dramaturgo e director teatral, tennos acostumados a darnos a ración equilibrada de cada un deles segundo o baremo que considera axeitado.

E nesta ocasión demostra que coñece moi ben a xente da Galicia na que vive e que domina os rexistros humorísticos que a fan rir a gargalladas. Sen necesidade de meter o coitelo para facer sangue innecesaria deixa ao descuberto, de xeito sutil, vicios e virtudes, particulares e comunitarias, que todos coñecemos. É certo que non se complica buscando elementos rebuscados, lévanos directamente a ese territorio cómico co que todos estamos familiarizados. E anque dito así parece sinxelo, non é tal. Hai que dominar esas ferramentas, como fai Cándido, para que o resultado teña o acollemento pretendido.

Esta é unha comedia que trata sobre a personalidade dun político ao que un tic accidental, produto da inseguridade , non lle permite asumir a condición de Presidente da Xunta de Galicia para o que foi elixido. Eiva que será tratada por un psiquiatra que cuestionará todas as convencións ás que a política real nos ten acostumados, cunha terapia na que os enredos dialécticos, a través de áxiles e retranqueiros diálogos, van poñendo ao descuberto os profundos motivos dese defecto.

A todo isto temos que engadir, seguindo esa lectura que a propia obra propón, que o “medo a ter medo” funciona  como metáfora da propia conciencia e que para liderar  con convicción unha sociedade é preciso certo delirio que enmascare a hipocrisía na que as propias relacións sociais se desenvolven.

E se a todo isto lle sumamos que conta con dous actores, Manu Baqueiro e Antonio Mourelos, que están espléndidos defendendo personaxes que xogan con referentes coñecidos cun estilo moi persoal e convincentes, o futuro de éxito está asegurado. 

Como ven, todo é unha cuestión de confianza...

Nota ao marxe: Só por curiosidade acudín a ver a reacción do público na segunda función que ofreceu o fIOT e teño que dicir que os aplausos e “bravos” foron, como no día da estrea, unánimes. 
Parabéns.  

Saúde y larga vida…