(FIOT 33)
FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO
TAN SENSIBLE COMO UN SUSPIRO
(A propósito de “Olvido flores” de
Estefanía de Paz Asín)
SANTIAGO PAZOS
FOTO DE VANESSA RÁBADE
Igual xa o teño contado. De pequeno pensaba
que ninguén neste mundo podía sentir como eu sentía. Que ese eu interior era
único e incomprensible para aquel mundo exterior, erroneamente desafecto, no
que vivía. Un suspiro impertinente que me desgustaba. Acordeime onte, de novo,
vendo esta obra e comprender que só con sensibilidade non se vive, nin se
constrúe un espectáculo por moitos coloretes que luzamos e tenros obxectos que
amosemos. A memoria si. Fundamental. Xa
dicía María Casares, nas súas memorias, que quizais a morte chega cando xa non
hai vida para facer dunha ferida unha fonte. Entendo que a ferida é a vida e a
fonte a forza da memoria.
En “Olvido flores”, unha proposta do
proxecto Camiño Escena Norte, recibimos
un empacho de sentimentalismo persoal que pasa dunha primeira parte ben
estruturada teatralmente a unha segunda parte final que se eterniza divagando
sobre aspectos que ben puideron ser desenrolados antes. Con todos os respectos
por esa historia que conta e que merece ser recordada. Pola memoria de tanta
xente sepultada nas cunetas que espera descansar en paz e que a súa honra sexa
restaurada. Miren o que está a pasar actualmente en Orihuela con Miguel
Hernández.
Mais no teatro non só falamos de sentimentos,
tamén de construción dun relato desenrolado con eficacia para que o espectador
non se perda nas bágoas do personaxe. Neste caso penso que a primeira media
hora está perfecta e o resto sobraba.
Saúde e longa vida…
NOTA:
ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE LA VOZ DE GALICIA
No hay comentarios:
Publicar un comentario