(FIOT 2013)
XXII FESTIVAL INTERNACIONAL
OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO
A RÚA
DOS CONTOS
(A
propósito de “Microcabaré, caligrafías dun neno pequeno”
en A
Barra Bar)
SANTIAGO
PAZOS
Ni
típico, ni tópico, Nelson Quintero se declara abiertamente utópico en un
espectáculo denominado microcabaré, cercano a un género que sin esas primeras
características se muestra descafeinado
y vacío.
El humor
político, que en el fondo es lo que practica Quintero, obedece a otros
registros y se necesitan muchas dosis de gracejo, sarcasmo e ironía, para
practicarlo. En el cabaret puede funcionar, pero como un recurso más, no como
monotema.
Lo que
vimos ayer parecía más bien un ensayo general de un espectáculo en gestación y,
por encima, la parte que nos tocó resultó ser la menos colorista, la menos
graciosa y la menos trabajada.
Pienso
que la obsesión de algunos artistas en mostrarse novedosos, diferentes,
modernos y, acaso, casi geniales, provoca desajustes de este calibre y,
también, para ser honestos, mucha incomprensión.
En su
descarga diré que ni el espacio, ni la iluminación, ni la predisposición del
público eran las más adecuadas.
Ahora
bien, las utopías, todas, son un motor fundamental para crear, para crecer,
para investigar y mejorar. Proceso en el que debe estar inmerso Quintero,
porque no quiero creer que lo que nos mostró ayer reflejase lo mejor de esa
utopía que está buscando.
Salud
1 comentario:
Moitísimas grazas, Santi, polo teu traballo. Nos anos que levo na profesión bótanse de menos as críticas. As críticas en xeral, pois moi pouco se escribe sobre teatro, pero moito máis se son críticas coma esta, feita con sentido, con razón, con criterio e con sensibilidade, aínda que non nos gusten.
En parte porque te colocan fronte a un espello, e en parte porque bucean nas intencións, son comprensivas co contexto e danche ferramentas para medrar e continuar.
Debo confesar que o primeiro descontento con aquela función son eu mesmo. Pero non só coa función, senón coa proposta en xeral, co espectáculo.
Ás veces hai cousas que nos sonan ben dentro das nosas cabezas pero que non funcionan en canto as palabras saen pola boca do actor, atópanse co público e volven de volta. Este é un bo exemplo diso. E a verdade é que esta proposta foi unha mala decisión profesional e personal.
Tés razón. O espazo non era o axeitado. E sería bo sinalar que as condicións do bolo non eran as minimamente aceptables.
O arranque do espectáculo, previsto para as 12:30 h estendeuse ata as 02:15 h, e co público fechando unha maratón de 3 espectáculos.
A posta en escena ficou estragada por este retraso.
A enerxía tamén.
E o espectáculo, ao non contar con técnico (de novo as condicións...), perdeu moitísimo ritmo e efecto ao ter que estar, o intérprete, a varios flancos, e atoparme, aínda por riba, con máis electroduendes dos previstos.
Foi un desatre sen paliativos.
E eu vivino así, como unha das peores e máis desagradables experiencias profesionais da miña vida.
Pero é do fracaso do que se aprenden grandes leccións, e asimilas que hai camiños que é mellor non transitar, que quizais o teu papel e misión neste mundo e neste oficio non sexa esa, aínda que doa, e buscas novos vieiros. E aprendes tamén que hai certas condicións que non compensan, e son inaceptables, porque aínda exposte de mala maneira.
Pero a túa crítica, a pesar de todo, aínda é amable e é capaz de bucear nalgunhas das intencións de fondo e xustificar certas carencias.
Moitísimas grazas. Eu tería sido moito máis cruel!
Por sorte non hai nada definitivo. Non hai nada que non se poda mudar de rumbo. E seguimos, na procura desa utopía. Con acertos, á veces, e desacertos, noutras ocasións. Pero aprendendo.
Graciñas de corazón.
Pasaron 7 anos dende aquela.
Convídoche a darte un paseo pola miña web www.nelsonquinteiro.com
Hai cousas ben bonitas.
Unha aperta!
Publicar un comentario