(FIOT 32)
FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO
VOCACIÓNS ARRISCADAS
(A propósito de “El mar. Visión de unos
niños que no lo han visto nunca” de Xavier Bobés)
SANTIAGO PAZOS
Teño que aclarar, antes de entrar en materia, que eu non
son moi fan do Teatro Documento, e menos cando a parte documental, como pasa
nesta obra, ocupa tres cuartas partes do espectáculo. Prefiro o teatro
interpretado. Non rexeito da incorporación mesurada doutras disciplinas sempre
e cando se respecten certas normas esenciais. Tamén e certo, e comparto
totalmente, que a pureza no mundo da arte é un concepto anacrónico. Mais
contando cun actor en escena como Sergi Torrecilla, con esa voz tan penetrante
e tan ben modulada, con esa presenza tan impoñente e tan transparente, sentes
pena de non gozar da súa interpretación un pouco máis de tempo.
Segundo a vida exemplar do mestre Antoni Benaiges, asasinado polos fascistas despois de
torturalo só por ter vocación de transmitir coñecemento, moitos dos que
estabamos no auditorio recordamos ao pintor coruñés Francisco Miguel. Recente
na nosa memoria o encontro, nunha fosa común, dos seus restos masacrados polos
fascistas, xunto con tres republicanos máis, no cemiterio de Bértoa. Por fin se
fará xustiza e poderán ser enterrados coa dignidade que merecen.
Destacar que, deixando de lado as consideracións persoais
da introdución, o traballo con obxectos de Xavier Bobés é sobresaínte. A
delicadeza coa que presenta, fotografía e proxecta, cada documento, foto,
debuxo ou caderno é dunha beleza plástica admirable. E esa pequena imprenta que
me recordaba, cando sendo eu neno, axudaba a Enrique Castro a compoñer aqueles
textos para estampas de mortos ou comuñóns. Coñecer a distribución das letras
na caixa, os tipos e tamaños, os cíceros, era para min un xogo máis que un
traballo. Tanto que quixen ser tipógrafo ata que o compromiso político me levou
polos camiños da socioloxía.
A Antoni Benaiges, a vocación pedagóxica levouno a unha escola rural, daquela España de
interior que quería espertar en
liberdade, porque pensaba firmemente que a educación e o coñecemento era a
medicina que os nenos precisaban para crecer sans e libres. E o mar, ese
horizonte inabarcable, era unha meta, unha promesa que non se puido cumprir por
culpa da barbarie. Dilles con contundencia que poden ter outro futuro se son
quen de soñalo, mais os soños hai que pagalos.
O texto de Alberto Conejero é poético. Para o meu gusto
cun excesivo lirismo que idealiza un drama real e sanguinolento. Agradécese
tanta sensibilidade pero bótase de menos un pouco de prosa acre. Penso que o
intento de deificar, en certo modo, a personaxes tan admirables como este
mestre non lle fan ningún favor. Outra cousa e facer xustiza, recoñecer,
respectar, non esquecer, dar exemplo. E penso que Benaiges, Lorca, Francisco
Miguel e tantos outros, cando os levaban de paseo para ser fusilados non ían a
cabalo dun poema, estaban cagados de medo como todo ser humano en
circunstancias tan atroces.
E aínda con estas pequenas observacións, teño que
recomendar que, de poder, vaian ver esta obra. Pola dignidade.
Saúde e longa vida…
NOTA: ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE
LA VOZ DE GALICIA
No hay comentarios:
Publicar un comentario