SEXPIERTOS

 

(FIOT 32)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

O SORRISO COMO ESCUDO

(A propósito de “Sexpiertos” de Tanttaka Teatroa)

 

SANTIAGO PAZOS

IMAXE DE SEXPIERTOS  (FOTO DE VANESSA RÁBADE)

Cando acabou Sexpiertos veume á memoria a película “Johnny cogió su fusil” (1971), na que un mozo combatente da Primeira Guerra Mundial esperta nun hospital coas pernas e os brazos amputados, cego, xordo e mudo. Non entrarei en detalles pola dureza do argumento, supoño que aínda se pode ver online. A reflexión que me suxería ese recordo era que o ser humano ten moitas formas de enfrontarse a situacións extremas. No caso desa película, o protagonista daba unha lección de superación dramática.

No caso desta obra de teatro, Telmo Irureta, un rapaz con parálise cerebral que o mantén nunha cadeira de rodas, sen autonomía física pero cunha mente esperta, incluso diría que privilexiada, a actitude vital de superación, o escudo ante a desgraza, é un sorriso irónico. Mais non é unha comicidade pracenteira xa que as múltiples trabas ás que se enfronta na súa vida cotiá aparecen, en aparencia desenfadadamente, como un reproche a sociedade na que vive. Tamén é certo que non busca confrontación, senón normalización e complicidade, estando o propio actor afectado por esa enfermidade. E en fronte, para darlle réplica, ten a Miren Arrieta, unha rapaza guapa e ben feita, sen ningún tipo de defecto físico pero con problemas doutro tipo, e non menos preocupantes, como son os afectivos, sexuais, ou de aceptación da propia personalidade.

Que se coñeceran atrapados nun ascensor é unha metáfora que resume ben o contido do texto, escrito polo propio Irureta e Kepa Irrausti. Todos vivimos atrapados nun espazo pequeniño, mental ou físico, obsesionados en que os nosos problemas son únicos ata que topamos con alguén, neste caso por accidente, que nos descubre que os seus son igual de agoniantes e dolorosos. Hai que sinalar, por outra parte, que esa posta en escena metateatral imprime naturalidade e moita axilidade na acción narrativa. Eses cortes que rompen a formalidade textual dan moito xogo ao conseguir que realidade e ficción se mesturen con sinxeleza dando aparencia de improvisación, aínda que cada escena estea perfectamente ensaiada e consensuada entre dous actores que teñen moi boa química entre eles.

Ben actuada e moi ben dirixida por Mireia Gabilondo. Xa co feito de poñer ao público en cadeiras de rodas no propio escenario, como única escenografía, paréceme un pouco rebuscado. Un tense que poñer na pel do outro sen que sexa preciso sufrir o mesmo mal. E o que non pode ser, non pode ser.

En definitiva, Sexpiertos é unha obra que fala con claridade de temas que consideramos tabú e precisan saír á luz de xeito natural,  de inclusión, comprensión, aceptación e sobre todo de mirar aos diferentes como iguais, porque finalmente diferentes podemos ser calquera de nós. Un forte aplauso. Seguimos contando...

Saúde e longa vida…

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE

LA VOZ DE GALICIA