KULUNKA TEATRO

(FIOT 32)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

SILENCIOS E RUPTURAS TRÁXICAS

 (A propósito de “Forever” de Kulunka Teatro)

SANTIAGO PAZOS

 

(FOTO DE VANESSA RÁBADE)

Sempre digo que no teatro, como na propia vida, é fundamental dispoñer dun relato, anque sexa abstracto, que sosteña, como se dun pedestal se tratase, de todo o que sucede sobre dun escenario. Da o mesmo que sexa real ou finxido. E creo que Kulunka, aínda sen pronunciar palabra, constrúen as súas obras cun armazón textual férreo, contundente, de granito sentimental que, contraditoriamente, ten como última finalidade que o espectador se derreta como manteiga ao calor asfixiante dunha aperta.

 

Tanto en “André e Dorine” como en “Solitudes”, ou nesta “Forever”, parten dunha dinámica sentimental en tonalidades pastel, un tanto indixestas para o meu gusto, que discorre pracenteira con moita sutileza ata que, de súpeto, rompe en mil anacos trasladándonos a un campo de desolación atormentada e tráxica. Manipulan ao público, levándoo dun extremo a outro da escala sensitiva, sen que se dea de conta de que o paso do paraíso ideal ao inferno infinito paga dobre na aduana. Nada é gratis na vida, consciente ou inconsciente, do ser humano.

 

Son traxedias provocadas pola realidade adversa que contamina ata a relación máis amorosa e sa, por unha acumulación de circunstancias nefastas que proceden de silencios continuados, por certa obcecación vital que procede dun egoísmo xenético, por incomprensión e falta de atención afectiva, nunca por un accidente casual. O azar esquivo é un tema recorrente nas artes escénicas pola riqueza de matices que aporta. Non existe unha vida fácil sobre a que se poida elaborar unha narrativa de interese. Vaia tostón sería!

 

Esas máscaras  hiperrealistas, feitas por Garbiñe Insausti, transmiten con naturalidade todos os rexistros faciais sen necesidade de mover unha cella. Como diría aqueloutro, non o digo con acritude, pero empacha un pouco tanta crueza xestual. A partires dunha caricia afrontan temas como os do amor e desamor, a crianza e sobre protección dun fillo con problemas físicos, o esquecemento de criar con atención pedagóxica e non so con bicos na fronte, as distancias inevitables que a rutina e as cargas familiares van impoñendo pola desidia e o aburrimento, os barrancos escabrosos que se abren nunha relación idílica sen saber ben como xorden e as fatídicas emocións de sufrir fracasos non esperados. E todo isto dito tan descarnadamente que se converte nunha labazada que semella ser un tornado estacional.

 

Pensabamos, cando entramos no auditorio, que unhas caretas ían contarmos unha historia de fantasías e bonanzas ata que nos demos conta que o suplicio dramático non precisa de metáforas. Todo son vísceras esparradas polo escenario coa sutileza que busca lágrimas gratuítas. Kolunka ten artificios neurolóxicos suficientes para facerte soñar ou chorar. Todo a un tempo. E unha escenografía que, situándote nun mundo idílico e terrorífico a mesmo tempo, móvese nunha espiral de sensacións excesivamente viscerais. Eu espero que esta gran compañía logre sorprenderme na próxima proposta con algo máis atrevido. A manipulación da sensibilidade debera ter algún límite. Ou non! É teatro... Quen sabe?

 

Saúde e longa vida…

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE

LA VOZ DE GALICIA