PRIMA FACIE

(FIOT 32)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

A XUSTIZA NA BALANZA

(A propósito de “Prima Facie” con Vicky Luengo) 

SANTIAGO PAZOS

 

VICKY LUENGO  (FOTO DE VANESSA RÁBADE)

Ninguén lle pode negar a Vicky Luengo que é unha actriz con recursos dramáticos variados e abondosos. E aínda sendo así, estar máis de hora e media, soa enriba dun escenario, defendendo un texto da complexidade de “Prima Face”, é un reto co que poucas actrices ou actores se atreverían. Ela amosase segura de si mesma en cada movemento e vocaliza con naturalidade descritiva, sen trabucarse en ningún momento, a pesar de que o discurso resulta, sobre todo nos dous primeiros actos, excesivamente técnico. Xa no terceiro acto, ábrese en canal e o sentimento de rabia contra as inxustizas que sufre, como muller violada, deixa ao descuberto a debilidade e impotencia de quen reclama xustiza de verdade nunha proclama final reivindicativa en contra da violencia de xénero.

 

O máis rechamante do texto de Suzie Miller, que Tessa como personaxe explica profusamente no primeiro acto, é que traballa como avogada de éxito nun Bufete que se dedica a defender homes con delitos de violación. Única muller nun mundo de homes que imparten unha xustiza machista da que ela é cómplice consciente de que a competencia profesional está por riba de calquera fraqueza feminina. Xa no segundo acto, cando é violada por un compañeiro de traballo con moitas influencias, dáse de conta que a balanza da xustiza está moi desequilibrada converténdose en vítima do sistema que ela mesma defendera con saña.

 

Digamos que este longo monólogo resultaría insufrible de non ser por esa magnifica e medida dirección de Juan Carlos Fisher, que marca as transicións entre actos sen que o espectador apenas se de conta, a non ser polos cambiantes rexistros interpretativos da protagonista. Coa axuda dunha iluminación moi intelixentemente composta por Ion Aníbal que recrea unha cova platónica onde as sombras proxectadas sobre esas paredes brancas contan unha historia de angustias e sentimentos crípticos. Xenial, desde o meu punto de vista.

 

Vimos teatro realista, actual e reivindicativo. Teatro necesario, de denuncia, de poñerlle voz a unha vítima que anteriormente actuaba de verdugo. Teatro descritivo feito con moita profesionalidade, serio, sen concesións de ningún tipo, onde se lle chama as cousas polo nome que teñen, recoñecible, sen subterfuxios.

 

Eu, por poñer algún pero, limparía un pouco o texto acortándoo para que o discurso e a mensaxe chegaran ao espectador con máis claridade, sen présas. E cometería algún erro adrede, desculpen a licencia, porque a dramaturxia desta obra  é tan perfecta que por momentos non parece real. Pero tamén é certo que a enérxica e atropelada Tessa do principio reflicte moi ben o mundo competitivo no que se desenvolve, e aquela que se recoñece como vítima baixa un ton o ritmo para presentarse reflexiva e consternada ao verse atrapada na tea de araña que tantas veces teceu ela, para terminar cunha muller fundida pero non derrotada. Moi recomendable...

Saúde e longa vida…

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE

LA VOZ DE GALICIA