(FIOT 31)
FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO
DESFACENDO ENTORTOS
(A propósito de “¿Podemos hablar de Caetano?” de Natalia Fernandes)
SANTIAGO PAZOS
Como xa saben, unha das miñas seccións preferidas do FIOT é o OTNI. Ese Obxecto Teatral Non Identificado no que cabe calquera tipo de proposta escénica alternativa e na que se mesturan as diversas disciplinas que forman parte dese mundo ambiguo e polivalente das Artes Escénicas. E os debates que se producen ao finalizar a función soen ser enriquecedores tanto para o público asistente como para os profesionais que se prestan amablemente a facelos. Eu acostumo a participar neles, unhas veces porque teño moito interese nalgún aspecto concreto e outras moitas, a maioría, porque me da moita mágoa que ninguén corresponda a esa vontade elegante que ten o artista para conectar co espectador máis aló da propia obra. Incluso me parece unha falta de consideración quedar calados.
Agora ben, igual que os artistas teñen que gozar da liberdade de expresión en toda a súa extensión, tamén os espectadores temos certo dereito a patexar se o consideramos oportuno. Non foi o caso. A miña participación no debate desta obra non pretendía, de ningún xeito, faltarlle ao respecto á intérprete por moito que tanto ela, como parte do público, o entendera así. Conseguindo con esa errónea interpretación dos meus argumentos que a propia organización do FIOT me censurase publicamente.
Non sempre temos a capacidade de expresar con precisión aquelo que queremos dicir. Por iso a lingua sempre será bífida, o que fala e o que escoita forman parte dun dueto que non sempre goza da harmonía necesaria para se entender. Puiden excederme na miña argumentación e por iso pedín desculpas sinceras. Desculpas nas que insisto polos efectos negativos que as miñas palabras ocasionaron. Nunca pretendidos, nin intencionadamente vexatorios, se é que así foron entendidos.
Se cuestionar que unha obra en proceso de creación, pagada con cartos públicos galegos (AGADIC e Concello de Carballo) a través dunha beca de residencia, se faga totalmente en castelán e que incluso, sendo esa intérprete hispanobrasileira, teña a ocorrencia de traducirnos unha canción do gran Caetano Veloso do brasileiro ao castelán, sendo o público galego, paréceme que non é unha observación corrosiva e si moi pertinente.
E si teño que recoñecer que quizais non era o lugar, nin o momento oportuno para abrir un debate, que considero imprescindible, sobre eses arquetipos que condenan a mulleres e homes a depender de determinadas medidas físicas para traballar en certos sectores profesionais. Aspectos que nada teñen que ver coa capacidade e creatividade persoal.
Unha mágoa que en vez de falar dunha obra que considero unha homenaxe necesaria sobre Caetano Veloso e a Bossa Nova, cunha interpretación afortunada, con forza e sensibilidade, con plasticidade e dominio do movemento, con poder para transmitir e concitar ao público a participar, teña eu que dedicar este artigo a explicarme.
Desculpen que abuse da súa paciencia. Natalia Fernandes repite varias veces que o antroido non é alegre. En iso coincidimos. Dou por feito que non todos nos achegamos ao Cruceiro das ánimas polos mesmos motivos.
Saúde e larga vida…
NOTA:
ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE LA VOZ DE GALICIA
No hay comentarios:
Publicar un comentario