REBORDELOS

 

(FIOT 31)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

DEPENDENCIA E BRECHA DIXITAL

 (A propósito de “Amantis” de Rebordelos)

 

SANTIAGO PAZOS

Como xa teño dito, en moitas ocasións, o labor dun festival de teatro pagado con cartos públicos ha de ter unha sensibilidade moi especial para atender e achegarse a públicos diversos. No caso do FIOT non só cumpre con ese cometido senón que cada ano intenta reforzar esa diversidade. As consecuencias dese esforzo son evidentes, crear afección e rachar con esa etiqueta de que o teatro é unha actividade cultural que só entende unha elite arcaica e distinguida.

 

O exemplo máis palpable é o FioTeen. Espectáculos feitos especialmente para adolescentes, que tratan de temas que lles tocan de cheo, que falan deles e os seus problemas en primeira persoa. Non coma un extracto de poboación que vive afastada nun gueto, senón como parte dunha sociedade complexa na que son un sector moi importante. Son o presente, a vangarda que construirá ese mundo futuro que, todos confiamos con certa esperanza, será mellor que o actual.

 

En “Amantis”, de Rebordelos, o actor Roque Ruiz cóntalle a un público escolar, que non pasa dos 16 anos, a súa experiencia dixital coas redes sociais (son coma un tren que vai a toda hostia) e a brecha que ese dominio, e dependencia, crea con seus pais e a sociedade na que vive, incluídos os compañeir@s de xeración.

 

Dillo na lingua que mellor entenden, cos códigos de conducta que coñecen perfectamente por serlles propios, (para ser alguén tes que ter un nome que se identifique cunha marca única e persoal). Interactúa de xeito natural e os rapaces responden desinhibidos de sexo, de porno, de amor, de fracaso, de éxito fácil, de esforzo, de abandono familiar, de acoso, de bullying escolar. Recoméndalles que teñen que crear o seu propio dicionario, “hai palabras para todo”, insiste.

 

As tendencias xeracionais xa non se definen nos departamentos de socioloxía, por moito que estes traballen con seriedade e metodoloxía científica, xa que o marketing económico controla cada aspecto que atinxe aos cambios de comportamento social.

 

Teatralmente, a obra non está especialmente coidada. Supoño que problemas de dirección, unha iluminación e unha escenografía que non se corresponden coa época tecnolóxica na que vivimos (problemas de presuposto, sospeito), os cambios de ritmo rompen co discurso e deixan, por veces, ao actor perdido no limbo da improvisación. Menos mal que a Roque Ruiz non lle faltan ganas de facer un bo traballo. Incluso nese mal Rap do final vese que ten dotes para converterse nun gran actor.

 

Mais, deixando esas minucias de repugnante a un lado, o importante é que a rapazada gozou do teatro sentíndose protagonista da súa propia realidade.

 

 

 

Saúde e larga vida…

 

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE LA VOZ DE GALICIA