ALGO QUE CONTAR (RÚA DOS CONTOS - 1ª PARTE)

(FIOT 2018)

27 FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

ALGO QUE CONTAR

 (A propósito de Manoliño Nguema ,Carlos Blanco e Xosé Touriñán, Aldaolado, Marcos Pereiro, Lois Pérez, Cándido Pazó,  Sutottos,  La mosca valiente, etc... )

LOCALES:
 MERCADO MUNICIPAL, PAZO DA CULTURA, INSTITUTO ALFREDO BRAÑAS, MESÓN DO PULPO, CAFETARÍA COLÓN, MESÓN A CABAÑA, 
BULEBAR MUSIC CAFÉ, CASINO 1889, CERVEXARÍA ÁGORA, 
CAFETARÍA VALLE INCLÁN, 
PUB O'PATACÓN, CERVEXARÍA A BOMBONERA

SANTIAGO PAZOS

Xa teño comentado aquí que todo o que rodea o feito teatral é importante, a posta en escena, a música, as luces, o vestiario, etc, etc, etc... Pero o imprescindible sempre será ter algo que contar. Non ten porque ser algo sublime, pode pertencer a vida cotiá ou a calquera aspecto do imaxinario particular, tan de moda por outra parte. Ter algo que contar e contalo ben é o mellor gancho para captar a atención do espectador e mantelo atento, sen perder ripio, ao que pasa no escenario. Dicir isto pode parecer unha parvada, pero se atendemos ao que vemos e escoitamos na Rúa dos contos convén recordalo.

Manoliño Nguema tiñan moito que contar, unha odisea persoal e colectiva, produto dun desastre como foi, e segue a ser, a situación da Guinea postcolonial. Uns apátridas que miran con limpeza e esperanza cara adiante sen esquecer o que deixan as súas costas. E contan eses feitos reais, con referencias históricas e fidedignas, súas propias vidas, sen un ápice de rancor. Mesmo aderezan o relato con acordes de percusión que lle restan dramatismo a esa amargura inevitable. Unha lección de democracia: (información, opinión e debate). Un homenaxe sentido a unha encomiable labor e a un personaxe entrañable como foi o Padre Silva. E unha aceptación da condición humana que asume que temos que vivir coas nosas propias contradicións.

Carlos Blanco e Xosé Touriñán 

(Foto publicada na páxina de Facebook de Carlos Blanco)

En “Somos criminais” tamén tiñan cousas que contar. En aparencia bastante menos dramáticas. Gags cómicos sobre aspectos anecdóticos, que non por parecer incribles son irreais. Carlos Blanco, nesa faceta de actor consagrado á que nos ten acostumados nos últimos tempos, moi medido e, dito sen intención de molestar, un tanto envarado. E un Xosé Touriñán explosivo, improvisando cando as circunstancias técnicas llo exixiron, e respectando con profesionalidade o guión que Carlos ía marcando cando era necesario recordarllo. Fan unha parella cómica moi ben acaída. Gustáronme como me gustan sempre. Aínda que eu, sempre esperanzado, esperase unha chispa de xenialidade extra que non prendeu.

Aldaolado, contan e cantan, e as dúas cousas fanas ben. Presentar un espectáculo entretido para adolescentes dende a poesía, nos institutos de Carballo, parece unha ousadía, mais a resposta  dos “teens” resultou moi gratificante. Para repetir en futuros programas. Elas teñen a xenialidade prendida no desenfado co que nos amosan cousas tan importantes para nós como saber utilizar o pronome átono con folclórica musicalidade.

Marcos Pereiro nunca nos visitara en solitario. Cando vés en parella as cousas son distintas, contas dobre. Un só, sen cobertura,  conta menos, asume riscos e faise maior. Refírome a responsabilidade, non a idade, esa maldade do tempo da que non se libra ninguén. Trouxo un monólogo ben argumentado. O propio Marcos é un bo argumento cómico en si mesmo. E dicir, ten dotes cómicas na propia xenética xestual.

Lois Pérez é deses monologuistas que che ameazan con contar unha historia que nunca chegan a contar. Parece que teñen algo que nos dicir sen encontrar o momento idóneo para facelo. Ten dotes e presenza, pero desde o meu punto de vista, pérdese nas ocorrencias. Iso non é malo de por si, pero eu prefiro historias ben cosidas. Os retallos só fan bos remendos nas mans das boas costureiras.  

Cándido Pazó é un mestre da narrativa oral e da xestualidade. Inconfundible. Unha personalidade cómica definida que dramatiza as historias que conta como se as vivise nese mesmo instante, ou as recordara como vividas en propia carne. O Xan lacazán xa llo escoitara noutra ocasión, pero Cándido sempre engade algunha novidade que te sorprende. Pena desa primeira friaxe outonal que xa empezaba a entumecer os osos.

Sutottos son arxentinos. Algo que imprime un carácter moi determinado. Teñen orgullo. Non esconden o acento, pola contra acentúano. Non todos podemos dicir o mesmo. Sutottos tamén alimenta esa lenda da psicanálise freudiana na que ese gran país vive permanentemente. Sen prexuízos. Nada que obxectar. Lendas, xa digo... Sutottos intenta enredarnos nunha especie de “esperando a Godot” histriónico e vociferante que non acaba de ser tan absurdo como en aparencia queren ser. Sutottos son tan abstractos que eu gustaría, a poder ser, velos nalgunha estación de paso por primeira vez. Penso que teñen moito que contar e moitos silencios para berrar.

Avelino González contou o que sempre conta e co estilo de sempre. Escoiteino de pasada e pensei que estaba noutra Rúa dos contos anterior. Pouco podo sinalar ao respecto. Tampouco podo dicir nada de A Musicleta, de La Trócola circ, de Peter Punk (mágoa), de Víctor Grande, de Lupe Blanco e Bieito Lobariñas, de Cair Circo ou Las Antonias. Non se pode chegar a todo por moito que todos teñan algo que contar.

Chanson Mor’món non viñeron. Causas maiores. No seu lugar gozamos de La mosca valiente. Un torrente de música, virtuosismo, voz e intelixencia escénica que abraiaron a todos os que tivemos a sorte de escoitalos. Dignos merecedores de repetir en Carballo cando se preste a ocasión. Cantaron e contáronos certa historia musical que vive no noso subconsciente aínda que esquecido en aparencia.

Non e doado contar e menos ter algo de interese para facelo. 

Eu espero non cometer o erro de facerlles perder o tempo coas miñas lerias. 

Saúde e larga vida...